| Ludwik Lipnicki |
|
Urodził się 25. VIII. 1947 r. w Łubiance k. Gorzowa. Studia skończył i tytuł doktora nauk biologicznych uzyskał na Wydziale Biologii UMK w Toruniu. Profesor, nauczyciel akademicki w Instytucie Kultury Fizycznej w Gorzowie poznańskiej AWF. W 1986 r. debiutował wierszem w piśmie „Przyroda Polska”. Od 1998 r. członek ZLP. Wydał tomy wierszy: „O tym ci powiem” (Tuchola 1991), „Zapięła się jesień” (Kraków 1994). Mieszka w Drezdenku. O sobie: Najpierw niektóre wiersze śpiewałem jako piosenki, inne czytałem na spotkaniach z przyjaciółmi z Borów Tucholskich. Podczas któregoś ze spotkań przy kominku czytałem moje wiersze i uderzył mnie ich nastrój, także prostota i prawda w nich zawarta. Koledzy już wcześniej orzekli, że powinny iść między ludzi. Zdecydowałem się. Przed drukiem bardzo życzliwą dla mnie opinię o nich wydał Tadeusz Nowak, wcześniej większy zestaw moich wierszy czytał nieomal krajan – Zygmunt Trziszka i także miał ciepłe słowa. W wywiadzie pt. Mariaż wiedzy i poezji” udzielonym Krystynie Kamińskiej, „Ziemia Gorzowska 1992 nr 2. O twórczości: Poezja Ludwika Lipnickiego nawiązuje do najlepszych Ľródeł poezji franciszkańskiej: umiłowania przyrody i człowieka. Wiele czerpie z hojnego skarbca kultury środziemnomorskiej. Ludwik Lipnicki jest poetą pokornym wobec otaczającej go przyrody, której wielkość opiewa w wierszach. Wielkość ta jest tu zawsze związana z człowiekiem, jego rozterkami, ucieczkami i powrotami, z jego związkiem z naturą. Wiele w tej poezji optymizmu, zwyczajnej ludzkiej radości i – co dziś rzadkie w poezji – humoru. Wszystkie te cechy nakazują dopatrywać się w wierszach Ludwika Lipnickiego duchowego powinowactwa z twórczością ks. Jana Twardowskiego czy Jerzego Harasymowicza. Z noty kończącej tomik „Zapięła się jesień” Na bezludną wyspę zabrałbym tomik wierszy Ludwika Lipnickiego. Jest tam kilka perełek. W jego wierszach dużo leśnego bogactwa ciszy i myśli, pogody i ufności, dobrotliwej drwiny, ale także zamyślenia nad kondycją człowieka w cywilizacji dzisiejszych idei i dramatycznych wyborów. Ten los poety „zawsze kwitnie / kwitnie nadzieją i obietnicą” (z wiersza „Do córki”). Dlatego w wierszach Lipnickiego dużo lirycznej miłości i ciepłego dystansu oraz dziecięcej bez mała, nie skażonej modnymi podejrzliwościami wiary w dobro. Bronisław Słomka, „Las poety, pijana historia”, „Gazeta Lubuska” 1994 nr 259 Dedykacja Daję ci te jeziora te lasy i kopce mrówek Daję ci wszystkie zaklęcia letnich wieczorów i nasz świat rzeĽbiony świecy płomieniem Daję ci te wiersze leśne niezapominajki „O tym ci powiem” Słońce zachodzące Słonce zachodzące nad jeziorem całuje wodę najpierw delikatnie i czule tę nieco wzniesioną falą potem pocałunek dłuższy i jeszcze dłuższy i objęcie i zespolenie aż zabarwia się woda rozkoszą słoneczną a niebo zazdrośnie ciemnieje i trwają połączeni w ekstazie pogrążając się w noc „O tym ci powiem” Do szczęścia Do szczęścia droga wieść może gościńcem a i to ludzie mijają się na niej Dlatego my musimy przedzierać się bezdrożami chociaż razem „Zapięła się jesień” Łubianka I Las obnażony wstydliwie mgłami się otula senne krowy rozmazują mleczną łąkę pies wtulony w nogi pastucha zrudziała trawa niebem przygnieciona zbiera rosę na poranne wysrebrzenie cisza mokrą watą wciska się w uszy Za utrudzonym koniem wyczernia się pole wrony w kondukcie iskają skiby ziemia czeka na ziarno Nabrzmiała dzieża wydziela dłoniom grudy ciasta piec zamienia woń kwasu w chlebowy aromat Lampa na stole odsłania wieczerzę ciepły jeszcze bochen przez matkę nożem przeżegnany i mleko z wieczornego udoju Furkot kołowrotka (tego jeszcze zza Buga) towarzyszy Pana-Michałowym przygodom z ojcowego czytania Do sennie zasłuchanych dzieci przychodzą rycerze z teatru cieni płomienia naftowej lampy Jesień zasypia chrobocząc o szyby mokrymi gałęziami i wieś zasypia i łąka i las „Zapięła się jesień” xxx ...jeśli cię ona porzuci (...) E. Stachura Woda, popatrz woda płynie jak płynęła wiatr, popatrz wiatr szumi jak szumiał ogień, popatrz ogień dłonie ogrzewa jak zawsze jak gdyby nic się nie stało a przecież ona odeszła „Zapięła się jesień” Nasze haiku Wieki czekania sekundy trwania i znów wieki czekania „Zapięła się jesień” | |